دانشگاه هاي اروپايي (از عصر روشنگري تا جنگ اول جهاني)

معرفي كتاب:
گذار از قرن هجدهم به نوزدهم، به‌ويژه اصالحات ’هومبولتي‘ در آلمان را که با تأسيس دانشگاه برلين در سال 1810 مرتبط بود، مهم‌ترين گسست در سنت 800ساله دانشگاه‌هاي اروپايي دانسته‌اند. همراه با اين تحول بود که تلفيق آموزش و پژوهش مطرح شد. از نظر اجتماعي و سياسي، اين واقعه به معناي تأسيس دانشگاه براي طبقه متوسط و همسويي با ليبراليسم، صنعتي شدن و ملي‌گرايي بود. از نظر فکري، مي‌توان آن را در حکم تثبيت اصولي دانست که در تاريخ 600ساله دانشگاه‌ها پيش از آن وجود نداشتند و هنوز هم شاخص دانشگاه آرماني به حساب مي‌آيند: آزادي آکادميک، پژوهش اصيل، و تفکر نقادانه.
رابرت ديويد اندرسون، نويسنده ده‌ها مقاله و کتاب در حوزه تاريخ آموزش و دانشگاه‌ها، در اين کتاب به بررسي دگرگوني دانشگاه‌هاي اروپايي، از اوايل سده هجدهم تا شروع جنگ جهاني اول، مي‌پردازد. نويسنده تحول دانشگاهها را عمدتاً در بافتي فرهنگي، اجتماعي و سياسي بررسي مي‌کند. او علاوه بر رژيم قديم دانشگاهي، به موضوعاتي مانند اصلاحات روشنگرانه، نسبت دانشگاهيان با سياست، نسبت دانشگاهيان با دين و دولت، تحولات دانشگاهي در هر يک از کشورهاي اثرگذار اروپايي، برنامه درسي دانشگاه‌ها، زنان و دانشگاه‌ها، و نقش دانشگاهيان در برقراري ارتباط با توده‌هاي مردم فصولي مجزا اختصاص داده است.