دردسر متولد شدن

در کتاب حاضر که بار ديگر بر درخشش سازش ناپذير ذهن چوران مهر تأييد مي زند، او وضعيت انساني را به اساسي ترين مؤلفه هايش، زندگي و مرگ، فرومي کاهد و مدعي مي شود که فاجعه نه در دورنماي مرگ بلکه در واقعيتِ زاده شدن، «آن رخداد مضحک»، نهفته است. چوران در سبک زلال گزين گويانه اش که مشخصه آثار اوست از زمان، مرگ، خدا و مذهب، خودکشي، رنج و وسوسه سکوت مي نويسد و از رهگذر مشاهده تيزبينانه و تأمل صبورانه به قلب تجربه انساني رسوخ مي کند.
جانور شناسي که گوريل ها را در زيستگاه بومي شان مطالعه کرده بود از يکنواختي زندگي و بيکاري گسترده آن ها متحير شده بود. ساعت ها و ساعت ها بدون انجام هيچ کاري... آيا ملال برايشان ناشناخته بود؟ در واقع اين پرسشي است که يک انسان مطرح مي کند؛ يک کَپيِ پرمشغله. حيوانات نه تنها از يکنواختي نمي گريزند، بلکه تمنايش را دارند و آنچه بايد از آن مرعوب شوند تماشاي پايان يافتن اين احساس است، چرا که يکنواختي تنها با جايگزين شدن ترس (علت همه فعاليت ها) پايان مي پذيرد. بطالت امري الهي است. با اين حال عليه همين بطالت است که آدمي طغيان کرده. در طبيعت فقط انسان توان تحمل يکنواختي را ندارد، فقط انسان مي خواهد به هر قيمتي اتفاقي بيفتد؛ چيزي، هر چيزي... در نتيجه او خود را نسبت به نياکانش ناشايست نشان مي دهد. نياز به تازگي خصلت يک گوريل ازخود بيگانه است.