مغز يك ماشين زمان است

با آنکه زمان متداول‌ترين واژه در هر زبان است، هنوز بشر درباره‌ي تعريف آن به نتيجه‌اي و به توافقي نرسيده است. اولين تلاش براي تعريف زمان در 1600 سال قبل از طرف فيلسوف مسيحي، آگوستين مقدس، صورت گرفت. او مي‌گفت:« آخر، زمان چيست؟ اگر کسي از من بپرسد زمان چيست مي‌دانم چيست، اما اگر تعريفش را از من بخواهد نمي‌دانم چه بگويم.» فلاسفه نمي‌دانند زمان را يک لحظه ببينند يا يک بازه يا گستره‌اي با ابعاد. از طرفي براي فيزيک‌دان‌ها اين پرسش مطرح است که آيا زمان واقعا در گذر است و جريان دارد؟ و اگر چنين است چرا اين جريان فقط يک سو دارد و آن هم همواره رو به جلو است. آيا سفر در زمان ممکن است؟ عصب‌شناسان و فيزيولوژيست‌ها نيز به سهم خود در تلاش براي درک چنين مسائلي‌اند: مغز چطور زمان را مي‌فهمد، چطور آن را اعلام مي‌کند؟ چرا تنها نوع بشر مي‌تواند خود را در آينده تجسم کند؟ مضاف بر همه‌ي اين پرسش‌ها، «زمان در مرکز يکي از بزرگ‌ترين سوالات بشر يعني موضوع جبر و اختيار قرار دارد»، آيا آينده يک راه باز و تعريف نشده است يا با گذشته از قبل شکل گرفته است؟ هدف اين کتاب تلاشي در حد امکان براي يافتن پاسخ اين پرسش‌هاست. گو آن‌که قبل از هر چيز بايد اعتراف کرد که جواب‌هاي مربوط به زمان در نهايت به طبيعت مغز، يعني عضو پاسخگو به اين پرسش‌ها بازمي‌گردد.