دور و نزديك «آمر صاحب»

از متن كتاب:
در واقع من خود را در وضعيت يک کودک مکتبي يافتم که در برابر معلمي بزرگ زانو زده و درس‌هاي تازه‌اي مي‌گيرد. «مبارزه هميشه سخت است. اين سختي وقتي از حد تحمل فراتر مي‌رود که آدم‌ها خود را در مبارزه براي يک هدف، تنها مي‌بينند. مبارزه با تمام سختي‌هايش، لذت عجيبي دارد؛ اما گر مجبور باشي براي رسيدن به هدف، آدم‌هاي ديگر را قرباني بسازي، لذت مبارزه را کمتر احساس مي‌کني. هيچ چيزي در مبارزه خطرناک‌تر از…» متوجه شدم آمرصاحب نگاه تندي به سوي دروازه‌ي اتاق انداخت. نگاه من نيز ناخودآگاه به آن‌سو کشيده شد. يکي از بچه‌هاي کماندو در قاب دروازه ايستاده بود. معلوم نبود چه مي‌خواهد؛ اما نگاه تند آمرصاحب سبب شد که يک قدم عقب رفته و دروازه را ببندد.
آمرصاحب دوباره آغاز کرد: «بسيار خطرناک است، اگر در مبارزه با خيانت همراهان مواجه شوي. راه را گم مي‌کني، اگر نداني بر کي مي‌تواني اعتماد کني.»
نگاه آمرصاحب اين بار از کلکين اتاق به نقطه‌ي دوري دوخته شد. چند لحظه در سکوت گذشت. در دل با خود مي‌گفتم، کاش اين لحظات به اندازه‌ي يک عمر طولاني شود. نگاهم به نيم‌رخ چهره‌ي آمرصاحب دوخته شده بود. چين‌هاي پيشاني‌اش، بيشتر از هر زماني در نظرم درشت‌تر مي‌آمد.
همان‌طور که نگاهش به افق دوخته بود، ادامه داد: «تعهد و صداقت در مبارزه، پايه‌هاي اصلي استند. غافل‌شدن از اين دو، به معناي پايان بي‌مفهوم مبارزه است.»
اين را که گفت، لبخند نازلي بر لبان‌اش نقش بست و با لحن استفهام‌آميزي ادامه داد: «معناي اين گپ‌ها را مي‌فهمي؟»