ميكل آنجلو سرخ آنتونيوني آبي (هشت جستار درباره ي سينما)

«در يکي از فيلم‌هاي آنتونيوني، دو شخصيت اصلي داستان، پس از تماشاي فيلمي، بيرون سالن سينما خيلي تصادفي با هم برخورد مي‌کنند. آن‌ها درباره‌ي يکديگر و اين برخورد تصادفي صحبت مي‌کنند، اما هيچ اشاره‌اي نمي‌کنند به فيلمي که همين الآن ديده‌اند. فيلم مي‌تواند به دنياي دروني ما پا گذارد، در آن‌جا سکني گزيند و با دگرگون شدن سرنوشت ما دگرگون شود و اين دقيقاً همان کاري است که من در اين‌جا کرده‌ام؛ به ياد آوردن يک فيلم، تعمق و تأمل درباره‌ي آن و تلاش براي نوشتن درباره‌ي حضور ماندگارش که مثل روح يا شبحي دست از سرت برنمي‌دارد و همه‌جا مثل سايه دنبالت مي‌کند: به‌ويژه که فيلمي از آنتونيوني باشد، يکي از هشت فيلم رنگي مهمي که از سال ???? به بعد ساخت و تنها پس از پذيرش اين واقعيت گريزناپذير که دنياي او دنيايي رنگي است… رنگ طنين دارد، از حال به گذشته حرکت مي‌کند، موجب مي‌شود چيزي را به خاطر بياوريم و در گذشته غرق شويم.»