مارادونا

در جام جهاني مکزيک ديه‌گو ذهنيت قهرمان‌ها را داشت و با وجود پيشرفت تدريجي اعتيادش فكر مي‌کرد در اوج آمادگي جسماني است. دهه‌ها بود که آرژانتين به دنبال ناجي مي‌گشت و اين عطش ملي نقشي اساسي در فهم وقايع حين و پس از آن جام جهاني دارد. سينيوريني مي‌گويد: «ما به اسطوره‌ها احتياج داريم؛ کساني که از آن‌ها قهرمان بسازيم، کساني که بتوانند کارهايي انجام بدهند که خودمان نمي‌توانيم، کساني که به آرزوهاي ما جامه‌ي عمل بپوشانند. و وقتي کارمان با آن‌ها تمام شد، ديگر مي‌توانيم نابودشان کنيم.»
هنگام مرگش کل دنيا با او وداع کرد، از پاپ گرفته تا روساي جمهور.
پله گفت: «اميدوارم يک روز در بهشت بتوانيم با هم فوتبال بازي کنيم.» خاطره‌اش در بريتانيا هم گرامي داشته شد، البته بيشتر در اسکاتلند تا انگليس. در روزي که اعلام شد اقتصاد بريتانيا بزرگ‌ترين رکودش در سيصدسال اخير را تجربه مي‌کند، مارادونا جلد روزنامه‌هاي گاردين و تايمز را به خودش اختصاص داده بود.