تاريخ شفاهي وكالت در ايران

روش گرانسنگِ تاريخ‌نگاريِ شفاهي را به دنياي تجربه‌هاي وکالتي آوردن، کاري است سهل و ممتنع؛ چون وکلا به لحاظ ساختارِ حرفه وکالت، بسيار محافظه‌کارند و به قول پيتر مريسون، وکيل آمريکايي، «يکان‌يکانِ وکلا، خود را موجودي استثنايي مي‌پندارند». افزون بر اين‌ها سخن شکسپير در نمايشنامه هملت است که حين دفن جسدِ يک وکيل گفته:‌ «اکنون استدلالات دقيق و زرنگي‌ها و سوابق و سفسطه‌گري‌ها و حيله‌گري‌هاي او کجاست؟‌!» ( پرده پنجم، صحنه اول).
به هر تقدير ما در «تاريخ شفاهي وکالت» در پي هسته دروني واقعيات تاريخيِ وکالت هستيم، نه والذّاريات آن. تاريخ يعني تفسير. گذشته مورد پژوهشِ ما، گذشته‌اي مرده نيست، گذشته‌اي است که به تعبيري در حال زيست است. آنچه ما مي‌خواهيم، امرِ واقع است. بدين منظور به شاهدان و بازيگرانِ اين واقعيت رجوع مي‌کنيم.