سايبان سرخ بولونيا

جان برجر (2017-1926) را يکي از مهم ترين شخصيت هاي ادبي و فرهنگي قرن بيستم مي دانند ،روشنفکري که ادبيات و هنر و سياست را به هم پيوند زد و پيوسته بين دنياي داستان و ناداستان در رفت و آمد بود. رمان غير خطي اش برنده جايزه بوکر 1972 شد و ناداستان هاي بسياري در قالب جستارهاي ادبي و هنري و زندگي نگاره نوشت که در شمار بهترين هاي اين ژانر ادبي اند ؛ از جمله شيوه هاي ديدن ،درباره نگريستن و پيروزي و شکست پيکاسو. سايبان سرخ بولونيا (2007) به دوره آخر ناداستان نويسي اش تعلق دارد : جستاري قطعه قطعه که نويسنده در آن لحظه هايي از زندگي خودش را به ياد مي آورد ، لحظه هايي که در طول سال ها از ياد نرفته اند و در اين لحظه ها عموي از دست رفته اش هم حضور دارد ؛ لحظه هايي که با او گذاشته اند ؛ لحظه هايي که در غياب او گذشته اند و اين لحظه هاي بودن به بولوتيل پيوند مي خورند. سايبان سرخ بولونيا به حافظه اي شبيه است که همه چيز را يک باره به ياد نمي آورد و از ديدن چيزي ياد چيزي ديگر مي افتد تا دست آخر آن چه را خاطره مي دانند از نو مرور کند.