درختي كه هزار جور ميوه مي داد: گفتگو با ثمين باغچه بان

هر کتابِ خاطره‌اي زمان و زمانه‌اي را به تصوير مي‌کشد که سال‌ها با خواننده آن فاصله دارد. اين آثار در عين آموزنده و سرگرم‌کننده بودن فرهنگ را چونان گنجي منتقل و از اين راه به يکپارچگي و قوام ملي کمک مي‌کنند. «تاريخ شفاهي يکصد سال تئاتر کودک و نوجوان در ايران» تئاتر را در گستره‌اي به بزرگي ايران فرهنگي در درازاي سده اخير و از چشم مخاطب کودک و نوجوان مي‌نگرد.
يکي از خانواده هاي تأثيرگذار بر اين مخاطبان و بر گسترش آموزش در ايران خانواده باغچه بان است. شادروان جبار باغچه بان پيش از همه به اهميت تئاتر در رشد و بالندگي کودکان و نوجوانان پي برده بود، پس او راهي را شروع کرد که بعدها ديگران از جمله پروانه، دخترش، ادامه دادند. اين کتاب روايتي از زندگي پروانه باغچه بان و تلاش او و خانواده اش در خدمت به فرهنگ ايران است.