ماجراي نزاع ايوان ايوانويچ و ايوان نيكيفورويچ

از متن كتاب:
آه، اگر نقاش مي‌بودم، تمامي زيبايي شب را با شکوه و جلالش تصوير مي‌کردم! مير گورود را تصوير مي‌کردم که سرتاسر خفته است، ستاره‌هاي بي‌شمار را که نگاه ثابتشان را به شهر دوخته‌اند و بانگ سگان که از دور و نزديک سکوت ظاهري شب را مي‌شکند، هنگامي که خادم دل‌باخته کليسا به شتاب از کنار سگ‌ها مي‌گذرد و با شجاعتِ يک شواليه از روي پرچين مي‌پرد. ديوارهاي سفيد خانه‌ها زير نور ماه روشن‌تر و درختاني که بر آنها سايه مي‌افکنند تيره‌تر مي‌شوند، سايه‌ها سياه‌تر و گل‌ها و علف‌هاي خاموش خوش‎‌بوتر مي‌شوند و جيرجيرک‌ها، اين شواليه‌هاي خستگي‌ناپذير شب، از گوشه‌وکنار، يک‌صدا شروع به خواندن آوازهاي زنگ‌دار مي‌کنند... من سايه سياه خفاشي را ترسيم مي‌کردم که در جاده‌اي روشن روي دودکش سفيد خانه‌ها مي‌نشيند... اما گمان نمي‌کنم مي‌توانستم ايوان ايوانويچ را که با اره‌اي در دست از خانه خارج شده بود، با آن‌همه احساسات ضدونقيض بر چهره، تصوير کنم.