سينماي ناصر تقوايي

ناصر تقوايي همواره غريبه‌اي محترم محسوب مي‌شد که بايد ته صف مي‌ايستاد و ممکن بود هرگز نوبتش نرسد. پس ديگر ته صف طويلي که او را از سينما دور مي‌کرد نايستاد. از صف بيرون زد و تصميم گرفت فيلم نسازد و عکس بگيرد. نمايشگاه غالباً خلوتِ عکس‌هاي درخشانش تجسمي دقيق از وضعيت و روحيه‌ي او به حساب مي‌آمد؛ نظمي گرفتارآمده در بي‌نظميِ پيرامون، و تصاوير ثابت و قدرتمندي که مي‌کوشيد جاي خالي قاب‌هاي متحرک و منحصربه‌فرد او را پُر کند. اعتبار ناصر تقوايي به نحوي شهودي و خودانگيخته در آثارش ريشه دارد. استعداد او در بهترين سال‌هاي شکوفايي مهري برنينگيخته و بيش‌ترِ عمرش در نبرد با سانسور و سرمايه‌سالاري و کج‌فهمي سپري شده، و ستايش‌هاي گاه‌به‌گاه و ديرهنگام از او نيز به بزرگ‌داشت‌ سال‌هاي فيلم نساختنش تغيير ماهيت داده است. در بررسي همه‌جانبه‌ي آثار تقوايي کوشيديم به همان جزئياتي اشاره کنيم که خود او با نظمي خاص در کارش گنجانده است. ميزانسن همواره براي او بيش از مضمون اهميت داشته و از هرگونه تحميل بازمايه‌هاي تأليفي به فيلم‌هايش پرهيز کرده، و به همين دليل مؤلفي حقيقي باقي مانده است.