آيينه حرف نور در مكتب ابن عربي

محيي‌الدين ابن‌عربي (وفات: 1240/638) نظريه‌ي مشهور خود موسوم به «وحدت وجود» را در دايره‌ي موضوعات مرتبط با تفسير، فقه، کلام و عرفان تبيين کرده و در اين مسير از زبان و اصطلاحات علوم مذکور بهره برده است. وي البته زبان و اصطلاحات مذکور را به ساختار مورد نظر خود يعني نظام نمادها تبديل مي‌کند تا قادر به بيان فلسفه‌ي عرفاني خود باشد. اگر مشکلات اين زبان در مسير ادراک آدمي را قبول داشته باشيم ترديدي نخواهيم داشت که اين مشکلات در اثناي شرح و تفسير به صورت جدي‌تري مطرح مي‌‌شوند. زيرا ذات عرفان ايجاب مي‌کند اين مکتب با انتقال انديشه‌اي صعب به نظام نمادها پيچيده‌تر شود. لذا انفکاک اين انديشه از فضاي زباني و نمادين با شرط محفوظ ماندن ذات اصلي آن و صورت‌بندي‌اش در زبان اصطلاحي تقريباً غيرممکن است. زيرا ظرف و مظروف در زبان ابن‌عربي برخلاف زبان استعاري و بسيط، ممزوج و يکپارچه مي‌شوند. هدف کتاب حاضر نيز تبيين و تفسير ظرف و مظروف يادشده است بي‌آن‌که يکي از آن‌ها به نام ديگري ناديده گرفته شود.
منبع اصلي در کتاب پيش رو فتوحات مکيه بوده است. فتوحات کتاب پرحجمي است که ابن‌عربي فلسفه‌ي خود را با تمام جزئيات در آن مطرح مي‌کند. مضافاً اين که سه نماد مورد اشاره، آيينه، حرف، نور در فتوحات به کرات و به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفته است.