ابرهاي ندانستن به همراه كتاب اندرز سر به مهر

اين کتاب ابر باران زايي است براي هر آن کس که جان او چونان کويري تشنه است. نويسنده ناشناس آن آموزگاري استثنايي است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضيح مي­دهد که نيايش مراقبه گرانه چيست و چگونه مي تواند به هر گونه عطش روحي پايان دهد. او از طريق تمرينات روحيِ عملي، که آن‌ها را "ابر ندانستن" و "ابر فراموشي" مي خواند، به ما مي آموزد که بي وقفه عبادت کنيم و نشان مي دهد که مکالمه با آن وجود رازآميز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع "آن عمل روح است که بيش از هر عمل ديگري آفريدگار را خشنود مي سازد."
ابرهاي ندانستن و کتاب اندرز سربه‌مُهر در برهه اي از نيمه دوم قرن چهاردهم ميلادي، عصر بيماري همه گير طاعون در انگلستان نوشته شدند. ميليون ها نفر به آن مبتلا گشتند و تقريباً نيمي از جمعيت انگلستان مرد. در اين ميان، مهرباني نيز دچار مرگ تدريجي شد. طاعون فقط يکي از مشکلات قرن چهاردهم بود. از دل طاعون، جنگ هاي خودخواهانه، بي نظمي و تبعيض اجتماعي، کليساي چندپاره، و تحولات ناشي از فناوري، نمونه هاي شاخصي از متون نيايشي در انگلستان، به شکل بي سابقه و تکرارناشدني، سر برآوردند. زبان انگليسي براي نخستين بار به جاي زبان نامأنوس تر لاتين به کار گرفته شد تا افراد با قلب هاي ناآرام را به سوي آرامشي ديرين هدايت کند.
محققان کوشيدند تا هويت او را بشناسند ولي شکست خوردند، اما نوشته هاي او خبر از معلمي دلسوز، صريح اللهجه، مصمم، خردمند، دوست داشتني و به طور استثنايي فصيح مي دهد. او هم خوش‌بين است و هم واقع بين و، از همه مهم‌تر، توصيفات او از مراقبه نشان مي دهد نوشته هايش برآمده از تجربه است.
"بخشي از مقدمه کارمن آسويدو بوچر"