مردي كه مي خواست پرتره نيستي را بكشد 1 (دوره 2 جلدي)

از متن كتاب:
سپس خنديد. شايد هم نه؛ ولي به نظر من که اين طور رسيد. خنديدنش به صداي باد مي ماند که از اعماق گودالي مخوف به گوش مي رسد! کلاهي که نيمي از چهره اش را پوشانده بود، از سر برداشت. جاي چهره اش، هيچ چيزي ديده نمي شد، فقط گردباد کوچکي از مه بود! بلند شدم و به سمت کارگاهم رفتم و از آنجا يک دفترچه اسکيس و يک مداد نرم آوردم. دوباره روي کاناپه نشستم و آماده کشيدن پرتره مرد بي چهره شدم؛ اما نمي دانستم از کجا يا اصلاً چطور شروع کنم! در چهره اش چيزي بجز پوچي پيدا نبود. چطور مي توان به چيزي که وجود ندارد، فرم بخشيد؟