شرح الرسالة القشيريه

ابوالقاسم قشيري يکي از پرکارترين نويسندگان حوزه تصوف در سده پنجم محسوب مي‌شود. مشهورترين کتاب او «الرسالة القشيرية» به زبان عربي است. اين کتاب در 55 باب سامان يافته و موضوعاتي مانند اعتقادات صوفيه، ذکر مشايخ طريقت، مراحل سيروسلوک و احوال و مقامات اهل تصوف را در بر دارد. الرساله از همان زمان حيات مؤلف در زمره مهم‌ترين منابع صوفيه قرار گرفت و نويسندگان دوره‌هاي بعد، از آن بهره‌ها بردند. اهميت اين رساله ارزشمند، يکي از صوفيان سده نهم به‌نام «سيد محمد حسيني چشتي» مشهور به «گيسودراز» را بر آن داشت تا شرحي به زبان فارسي بر آن بنويسد. خواننده در شرح الرساله با دو چهره از گيسودراز مواجه است؛ هنگامي که گيسودراز در مقام يک شارح سخن گفته، از تکرار مطالب و اطاله کلام دوري کرده است، زيرا معمولاً ترجمة سخن قشيري که به‌خوبي از عهده آن برآمده، در انتقال مقصود کفايت کرده است. نقش ديگر گيسودراز در اين متن، منتقدبودن است. نگاه انتقادي او به الرساله موجب شده تا هرجا لازم بوده بعد از ترجمه به نقد اقوال قشيري و ديگر مشايخ بپردازد؛ به عبارت ديگر، گيسودراز، الرساله را مانند مريدي که به خود اجازه اظهارنظر در برابر پير را نمي­دهد، شرح نکرده، بلکه شيوه­اي محققانه و منتقدانه در پيش گرفته است.