زندگي در راه (خاطرات پرويز مختاري)

در يکي از روزهاي تابستان 1382 با علي اشرف درويشيان در نشر چشمه وعده ديدار داشتم. آن روز قرار بود درويشيان مرا به يکي ديگر از ياران مصطفي شعاعيان معرفي کند. به اتفاق قدم زنان راهي ساختماني شديم که در کوچه اي منشعب از خيابان فلسطين واقع شده بود. وقتي براي اولين بار با پرويز مختاري در دفتر کارش روبرو شدم سيماي مردي را ديدم که با موي سفيد و سبيل معروفش همانند عارفي جلوه مي نمود. اين را در همان ديدار اول به او گفتم، خنديد و خاطره هاي از گذر عمرش تعريف کرد که بي ارتباط با تصور من نبود. در ادامه آشنايي با گذشته اش فراز و نشيب هاي زندگيش را تلفيق غريبي از مبارزه سياسي، احساس مسئوليت در روابط اجتماعي و تلاش براي پيشرفت در زندگي شخصي يافتم، نمونه اي قابل توجه در ميان سرنوشت هم نسلانش که کنش سياسي هيچ گاه او را از احساس مسئوليت در محيط کار و خانواده باز نداشت.