سه بامداد

پدرم به تنهايي پيانو مينواخت. اين را حتي به خودم هم اعتراف نمي کردم، ولي مغرور و مفتخر بودم. دلم مي خواست به کسي که در کنارم نشسته بود بگويم آن مرد بلندبالا، لاغراندام و آراسته که پشت پيانو نشسته، پدر من است. وقتي قطعه آخر را با تمام شور و حالش نواخت و دوباره تکرار کرد و به پايان رساند، صداي کف زدن ها و تشويق بلند شد. من هم کف زدم و تشويق کردم، تا جايي که مطمئن بشوم او مرا ديده است، چون فهميده بودم بين ما سوء تفاهمي وجود دارد و مي خواستم در آن لحظه پنهان بماند...