عكس دسته جمعي با پدرخوانده (سفر به سه گانه ي كاپولا)

هميشه و همچنان، وقت تماشاي هرکدام از پدرخوانده ها، گوشه اي از ذهنم اين حس مي گذرد که انگار وارد دنيايي ممنوع شده ام. انگار جايي هستم که نبايد باشم، انگار سرک کشيده ام به زندگي آدم هايي که زبان مشترک و روابطي که ميان شان مي گذرد سرشار است از انبوهي اشاره و رمز، که فقط خودشان از آن سر در مي آورند. و نه تنها زبان، هر نگاه و هر حرکت دست، هر سکوت و هر تکيه دادن و هر پا روي پا گذاشتن، هر غذاي روي ميز و هر ميوه، هر چيزشان، متعلق است به فقط خودشان. و تازه خيلي وقت ها حتي به درستي روشن نيست اين آدم ها اصلا کجا هستند. اين خانه نماي بيروني اش چه شکلي است، اين اتاق به کدام اتاق راه دارد، اين جا دفتر کار است يا پستوي دکاني؟