يادداشت هاي فارنهايت 451

فرانسوا تروفو: با برنارد هرمن به تماشاي فيلم مي نشينيم. فيلم را تکه تکه که مي بينم، ازش خوشم مي آيد، ولي از سر تا ته که تماشا مي کنم به نظرم خسته کننده مي رسد. به خودم مي گويم علتش اين است که لحظه به لحظه ي فيلم را از حفظ هستم و آدم فيلمي را که خودش گرفته محال است بتواند به چشم يک تماشاگر عادي نگاه کند، مگر اينکه يکي دو سال از زمان ساختن فيلم گذشته و آدم فيلم را در اين فاصله هيچ نديده باشد... فيلمي که روي پرده مي بينيد چيزي خواهد بود که فقط در مغز ما دو نفر وجود داشته: ترکيبي از ديوانگي برادبري و جنون. و خدا مي داند که آيا اين دو با هم خوب درآميخته اند يا نه... موقعي که فيلم مي سازيم، يا کتاب مي نويسيم، موجوداتي غيرعادي هستيم که آدم هاي عادي را مطرح مي کنيم. فارنهايت 451 يک افسانه ي علمي به شيوه ي چترهاي شربورگ (1963) است. به جاي قصه اي عادي که در آن شخصيت ها آواز مي خوانند، ما در اينجا قهرماناني داريم که از کتاب خواندن منع شده اند. مثل «صبح به خير» گفتن ساده است، اما «صبح به خير» گفتن واقعا اين قدر ساده است؟