بيماري منتهي به مرگ

بيراه نيست اگر بگوييم يکي از مهم‌ترين خصوصيات و دستاوردهاي متفکراني که در زمره فيلسوفان اگزيستانس جاي داده شده‌اند توجه‌ کردن و توجه دادن به ساحت «احوال» انساني بوده است؛ آن‌هم در افق وسيع‌تري که در آن احوالي چون ملال، اضطراب، اميد، احساس گناه و... وراي جنبه صرفا روان‌شناختي، واجد دلالت‌هاي هستي‌شناختي و اگزيستانسيال محسوب شده‌اند. در اين ميان يکي از اولين نام‌هايي که از خاطر مي‌گذرد سورن کي‌يرکگور، فيلسوف و الهي‌دان دانمارکي، است. در کتابي که به دست داريد او را سرگرم کندوکاو درباره حالي مي‌بينيم که احتمالاً همه ما، کم يا بيش، در گذشته يا حال، دستخوش آن بوده‌ايم: نوميدي.
بيماري منتهي به مرگ کتابي است که بسياري از انديشه‌ها و دل‌مشغولي‌هاي کي‌يرکگور را در خود جاي داده است. خود او اين کتاب را يکي از دو اثر برتر خويش مي‌دانست و گوارديني آن را مناسب‌ترين مقدمه بر انديشه او مي‌شمرد. بيماري منتهي به مرگ، به تعبيري، کتابي‌ است براي آهسته‌خوانان.