ارثيه ايراني

انسان نشانم بده، انساني گرم، زنده، معاصر، كه من صداي جرجر استخوانم را در او بشنوم، انساني سرشته به ايمان و رنج منتشر، كه تمام اعتبار و درخشش پلاتوي تو بسته به جمال اوست. و بي او بدان كه صحنه سياه است، يك غار مدرن، بي‌نور، سرد، كه اشباح سرگرداني در سجاف آن بيهوده راه مي‌روند. و آيا نوبت به غارهاي مدرن و تيره آغازيان رسيده است؟ خوب من! هميشه يكي هست كه عاشقانه بخواند.