فيلم نوآر و سينماي پارانويا

معرفي كتاب:
در جهان فيلم نوآر، سهم ما اين است که بي‌وقفه در جستجوي قوت‌قلبي دروغين از يک ساختار اجتماعي جديد باشيم که هيچ‌گاه هم اميال ما را به‌عنوان تماشاگر برآورده نمي‌کند. ما گم‌گشته در برهوتي از تصاوير متناقضي هستيم که با سرعت هر چه بيشتر در حرکت‌اند و تدويني تندتر و تندتر دارند، تا آنجا که پلان سينمايي، خودش هم از هم مي‌پاشد و ما نهايتاً از هر هويتي که موقتاً تصور مي‌کرديم به دست آورده‌ايم محروم مي‌شويم. ما آن هنگام که بفهميم ديگر وجود نداريم، به کجا خواهيم رفت؟ وقتي اين توهم نهايتاً تحمل وزن سازه خودش را هم نداشته باشد و به ورطه وارونه‌نمايي گول‌زننده‌اي از پيوندهاي استعاري‌اش فرو افتد،چه بايدکرد؟ نوآر که تجسم انکارِ «خود» است، بدون تصاوير توليدي پي‌درپي‌اي که به ياري‌اش مي‌آيند نمي‌تواند دوام بياورد؛ چون خطرات اجتماعي و فرهنگي به‌مراتب بيشتر از گذشته‌اند، اين چيزي‌ست که اکنون با شدت و حدتي احيا شده و يأس‌آور ادامه پيدا مي‌کند. جايگزينِ اين کنش‌هاي ناهمگني که تشکيل‌دهنده گفتمان واقعي در سينماي متأخر هستند چيست؟