ده شرط سلوك (رساله ال الهائم الخائف من لومة اللائم)

رساله اي از ابوعبدالله احمدبن محمدبن عبدالله خيوقي خوارزمي معروف به نجم‌الدين کبري ملقب به شيخ کبير و موسس فرقه کبرويه از عرفاي مشهور سده‌هاي ششم و هفتم قمري. نجم‌الدين در سال 540 هجري قمري در خيوه خوارزم به دنيا آمد. در آغاز جواني به کسب علوم ظاهر پرداخت و در شهرهاي اسلامي سياحت کرد. نيشابور و همدان را ديد و روانه مصر شد. در آنجا به مصاحبت شيخ روزبهان مصري نايل آمد و از صحبت او گشايشي حاصل کرد. او گويا از 35 سالگي قدم در طريقت نهاد. با دختر شيخ روزبهان ازدواج کرد، به تبريز رفت و در خانقاه زاهديه رحل اقامت افکند. او در محضر شيوخ ديگر نيز حاضر شد و خود به يکي از بزرگان اهل تصوف بدل شد. گروهي از سرآمدان تصوف پيروان مکتب ويبوده و مدارج متعالي ترقي را پيموده اند. نوشته اند که چون مرشدان حقيقي نجم‌الدين دوازده امام معصوم بوده اند، در تعداد مريدان نيز شيخ رعايت عدد مرشدان را کرده و در مدت عمر بيش از دوازده مريد نپذيرفته است. نام اين مريدان در منابع مختلف ذکر شده و مي‌توان گفت اکثر عارفان نامداري که در قرون ششم و هفتم مي‌زيسته‌اند، مستقيم يا غيرمستقيم از گفتار و عقايد نجم‌الدين متاثر شده اند.
اين كتاب ترجمه‌اي است از موفق بن مجد الخاصي از اصل رساله. مترجم مدعي است که از مريدان شيخ است و به درخواست او بوده که شيخ اين رساله را در ذکر شرايط خلوت به نگارش درآورده است.
رساله به منظور علاج مريدان حيران و طهارت ظاهر و باطن در ده شرط نوشته شده است. اول: طهاره، دوم: الخلوه، سوم: دوام سکوت الا عن ذکرالله، چهارم: دوام الصوم، پنجم: دوام ذکرالله تعالي باللسان، ششم: التسليم…