گوري در گودي ابرها

کتابي که در دست داريد گزيده اي است از سخنراني هاي خورخه سمپرون در دو دهه ي پاياني سده ي بيستم. گفته اند که تاريخ سده بيستم را مي توان همچون رماني آکنده از نبردها، جنگ هاي هراسناک و کشاکش ها خواند... اما اين سده برچيدگي نظام استعماري، بيداري و آگاه شدگي مردمان بيشتر کشورها، دامن گستري آزادي ها و رسميت يابي حقوق انسان، افزايش شمار دولت هاي دمکراتيک و پيشرفت هاي چشمگير در زمينه هاي علمي، فرهنگي، بهداشتي و ... را نيز به خود ديد. خورخه سمپرون از جمله روشنفکران گواهي دهنده ي رويدادهاي مهم اين سده است. او در نوجواني به پيکار با نازيسم برخاست و دو سالي در اردوگاه کار اجباري بوخن والد با دشواري هاي بسيار زيست و دوزخ نازيسم را با پوست و گوشت خود حس کرد؛ سپس به کمونيسم روي آورد و ديرتر از آن نيز سر خورد و با آن بدرود گفت. از اين رو همواره کوشيده است تا تجربه هاي دردناک خود را در نوشته هايش بياورد و بر پايه ي آن ها به انديشه ورزي پيرامون گذشته و اکنون بپردازد. در اين سخنراني ها نويسنده چندان در پي ترتيب زماني و تاريخي نمي رود؛ از اين رو، هرچند محور اصلي سخنان اش مسائل اروپا در سده ي بيستم و اکنون و آينده ي اتحاديه ي اروپاست، اما مطالب با خاطره گويي و انديشه ورزي هاي او در پهنه هاي فلسفي، هنري و اجتماعي و سياسي پربارتر شده اند. سمپرون نام اين کتاب را از چامه ي پرآوازه ي پل سلان، چامه سراي رومانيايي تبار آلماني زبان به نام «فوگ مرگ» برگرفته است. اين چامه چنين آغاز مي شود: شير سياه سپيده دم را شامگاه مي نوشيم نيم روز و بامداد مي نوشيم، شب مي نوشيم مي نوشيم و مي نوشيم گوري در گودي ابرها مي کَنيم، آنجا مي توان به آسودگي خفت ...