از ژرفاي تاريكي / پتش خوارگر 4

گرشاسب برخاسته بود!
بر دو پاي کوه‌مانند خود ايستاده بود، با گرزي که چشمان سرخ هر چهارسويش مي‌درخشيد و بازواني لرزان از حسرت و نفرتي که سال‌ها در جان خود انباشته بود و گيسواني که به همان زودي خيس از عرق خشم بودند. باورکردني نبود که او ديگربار روانش را در تن خويش با خود داشت و گرزش، آن گرز نياکان ديرين خاندان سام و نريمان را، در ميان پنجه‌هايش مي‌فشرد!