اتولين و گربه ي زرد

آقاي مانرو نشسته بود روي صندلي راحتي و روزنامه مي خواند. آقاي مانرو حتي اگر نمي توانست راحت بخوابد يا کابوس منطقه مرطوب نروژ را مي ديد، باز هم روزنامه اش را مي خواند. او دوست داشت قسمت هاي سفر روزنامه را بخواند، درباره ي تعطيلات در جزاير گرمسيري و سواحل آفتابي.
چند صفحه ي روزنامه نظر اتولين را جلب کرد.
قيچي دندانه دار صورتي را از کلکسيون قيچي ها برداشت و با دقت چند موضوع را جدا کرد تا توي دفترش بچسباند. آقاي مانرو توجه نکرد.
غرق داستاني درباره بيابان گبي شده بود که به ندرت در آن باران مي باريد.
آن شب بعد از اينکه شرکت اسميت و اسميت بالش ها را مرتب و پرده ها را آويزان کرد،اتولين از تختش آمد بيرون و رفت سراغ کمد مخصوص تغيير قيافه. اتولين در اين کار ماهر بود و ديپلم آکادمي تغيير قيافه ي تو کي هستي را داشت.
وقتي آماده شد در اتاق آقاي مانرو را زد. در که باز شد، گفت: «موهايت بايد شانه بشوند. اما حالا وقتش را نداريم. بيا اين را بپوش.» آن وقت باراني گشاد و کهنه اي را داد به آقاي مانرو.
آقاي مانرو به جايش بهش يک چتر داد.
آن ها راه افتادند توي شهر. و خيلي زود… به جاي پرتي رسيدند.
آن ها به انباري قديمي رفتند.
اتولين دفترش را خواند.
روي در نوشته بود: دفتر نمايندگي سگ هاي کوچک.
آقاي مانرو خواست زنگ را بزند اما اتولين جلويش را گرفت. به جايش از پنجره کثيفي نگاه کردند.
و ديدند که…
گروهي داشتند خيلي دوستانه کارت بازي مي کردند. پشت سرشان يک طوطي کاکل سفيد با تلفن حرف مي زد.
طوطي گفت: «خيلي متاسفم، خانم. اما اين سياست شرکته. اگر سگي رو که براتون گرفته بوديم گم کرديد، ديگه نمي تونيم بهتون اعتماد کنيم و سگ جديدي به شما بديم. مي تونيم؟ خداحافظ.» و تق، گوشي را گذاشت.