سانسور و آزادي مطبوعات

معرفي كتاب:
سانسور مبارزه را نابود نمى‌کند بلکه آن‌ را يک‌جانبه مى‌کند، مبارزه‌اى آشکار را به‌ مبارزه‌اى پنهان تبديل مى‌کند، مبارزه بر سر اصول را به مبارزه‌ى اصولِ بدون‌ قدرت با قدرتى بدون‌ اصول تبديل مى‌کند. سانسورِ حقيقى که بر ذاتِ آزادىِ مطبوعات استوار است، همانا نقد است. اين دادگاهى‌ست که آزادى مطبوعات از خودش ايجاد مى‌کند. سانسور نقدى‌ست که در انحصار حکومت قرار مى‌گيرد. اما آيا هنگامى‌ که سانسور نه علنى بلکه پوشيده است؛ هنگامى‌ که نه تئوريک بلکه عملى‌ است؛ هنگامى‌ که نه فراتر از احزاب بلکه خودْ يک حزب است؛ هنگامى‌ که نه چون چاقوى تيزِ خِرَد بلکه قيچىِ کندِ خودسرانگى‌ست؛ هنگامى‌ که نقد مى‌کند اما خود بدان تسليم نمى‌شود؛ هنگامى‌ که در جريان تحقق خويش خود را انکار مى‌کند؛ و سرانجام هنگامى‌ که آن‌قدر غيرانتقادى است که به‌نادرست فرد را جايگزين خرد عمومى، فرمان‌هاى مستبدانه‌ را جايگزين اظهارات منطقى و لکه‌هاى مرکب‌ را جايگزين لکه‌هاى نور خورشيد، محذوفات نادرست سانسورچى را جايگزين ساختارهاى‌ رياضى، و قدرت زمخت‌ را جايگزين استدلال‌هاى تعيين‌کننده مى‌کند، خصوصيت منطقي خود را از دست نمي‌دهد؟