عابر هوايي

از متن كتاب:
برانژه: اگه آدم فکر کنه که بدون پروانه و بال تو آسمون بودن غيرطبيعيه، اعتمادش سست مي‌شه، مي‌آد پايين، اما نه تندتر از آسانسور. بعضي‌وقت‌ها، به نيروي اراده، مي‌شه دوباره اوج گرفت و رفت بالا، درست مثل اينکه آدم از وزنش کم کنه. اما نه براي مدت طولاني. يه تزلزل کوچيک تو اراد? آدم کافيه که سُر خوردن رو به پايين شروع بشه. وقتي که دوباره به راز کار در خودم پي مي‌برم، بارها و بارها، موقع جهش به آسمون، به خودم گفتم «حالا ديگه بلدم، براي هميشه، ديگه يادم نمي‌ره، همون‌طور که شنيدين و ديدين يادم نمي‌ره.»