فرار به جابلقا

لال مي‌شوم و تنم عين برگ درخت بيد مي‌لرزد. باز سکسکه لعنتي! بابا، عين پلنگ، خيز برمي‌دارد طرفم. براي شادي روحم، فاتحه مي‌خوانم. آقاي اميني، معلم فارسي، عين شير، سپر ميشود جلويم.نترس کريم! با پدرت صحبت ميکنم. پشتش پناه مي‌گيرم. بابا دستي به موهاي بلند جوگندمي‌اش مي‌کشد و تيزي نگاه را ول ميدهد توي صورت معلمم. آقاي اميني، خونسرد، به بابا ميگويد: «عذر ميخوام دخالت ميکنم؛ معلم پسرتونم. »بابا طوري دورش ميزند و سمتم مي‌آيد که انگار او را نمي‌بيند! آقاي اميني راهش را مي‌بندد.