پسرك و جادوي مري پاپينز

از بيرون صداي باران مي آمد که شديدتر مي شد و صداي خنده هاي زوجي که در باران زير يک چتر باهم مي دويدند. اما در اتاق من هيچ صدايي نبود، مگر زمزمه خودم: «هيچ سرنخي نداري ماريا.» نمي دانم چرا شنيدن صداي خنده هاي آن زوج باعث شد چهره گيل و آن لبخندش جلوي نظرم بيايد. گفته بود: «قبل از اين که دير بشود کلمه هاي جادويي را بگو.» «چي دير بشود گيل؟» حرف هايمان را زير لب تکرار مي کردم و شقيقه هايم را ماساژ مي دادم: «براي کي؟»
چند نفس عميق کشيدم و گردن و شانه هايم را شل کردم. سعي کردم همه چيز را کنار هم بگذارم. «پسري که مي خواهد مري پاپينز بشود.» «و نمايشي که فکر مي کند مي تواند همه چيز را تغيير دهد. مادري که دور از خانه کار مي کند و آن طور که گيل مي گويد در صندوق گنجي زندگي مي کند که بالاي کمدي در اتاقِ کار پدرش است. مادري که فقط هفته اي يک بار براي پسرش نامه مي نويسد و عجيب است با تمام علاقه اي که به گيل دارد، هرگز وقت نمي کند به او زنگ بزند. و پدرش، کسي که هر شب به صفح? کامپيوترش زل مي زند و گريه مي کند، اما عکس روي صفحه صورت خودش است نه زنش. و به نظر مي رسد مي خواهد حساسيت بيش از حد پسرش را ناديده بگيرد (در نقاشي هاي گيل، پدرش از نگاه کردن به او پرهيز مي کند).» هفت برچسب دارم و يک آلبوم چرمي قهوه اي که کسي اجازه ندارد آن را ببيند.