كندي چهارم

پوزو در اين رمان بالاترين مراكز قدرت دنياي غرب را به مبارزه طلبيده و به سخره مي گيرد. قلم تواناي او،ضمن به تصوير كشيدن دستهاي آلوده صاحبان زر و زور در آمريكا، واقع بينانه از زبان يك جوان مسلمان فلسطيني به رييس جمهور آمريكا مي گويد: « اگر من يك هواپيما بدزدم، هيولا هستم. اما اگر اسراييلي ها يك شهر بي دفاع عرب را بمباران كنند و صدها نفر را بكشند، براي پيشبرد آزادي ضربه اي وارد مي كنند. علاوه بر آن، انتقام هولوكاست معروف را كه اعراب هيچ نقشي در آن نداشتند، از آنان مي گيرند. اما ما چه امكاناتي داريم؟ قدرت نظامي نداريم، تكنولوژي نداريم... اسراييل به وسيله قدرتهاي بيگانه علم شد و مردم من به بيابان رانده شدند. ما بي خانمان هاي جديديم. يهوديان جديد، عجب طنزي، دنيا توقع دارد ما نجنگيم؟... آن تروريست ها ، آن قتل عام كنندگان بي گناهان، اكنون قهرمان شده اند. يكي از آنها حتي نخست وزير اسراييل شد و سران دولت ها طوري او را پذيرفتند كه انگار هرگز بوي خون روي دستهايش را حس نمي كردند.»