دوازده صندلي

ايلف و پتروف را در تاريخ ادبيات روسيه بايد يک نويسنده به شمار آورد، زيرا آن‌ها شهرت ادبي خود را مديون آثاري هستند که دونفري و با همين امضا نوشته‌اند. پس از گذشت نود سال از انتشار دوازده صندلي در شوروي، اين کتاب هنوز از پرخواننده‌ترين آثار طنز ادبيات روسيه است و قهرمان اصلي اين رمان، آستاپ بِندِر، نيز از محبوب‌ترين قهرمانان ادبي روسيه است. مجسمه‌ي او در بسياري از شهرهاي اين کشور خودنمايي مي‌کند و تکيه‌کلام‌هايش به ضرب‌المثل بدل شده‌اند. در کوچه و خيابان عباراتي از قبيل «به قول بندر…» و «اگر بندر اين‌جا بود…» فراوان به گوش مي‌رسد. دوازده صندلي (1928) با واکنش سرد مقامات شوروي روبه‌رو شد، هرچند برخي از چهره‌هاي سرشناس مانند ماياکوفسکي، آن را ستودند. اين رمان در قالبي طنزآميز، تصويري از اتحاد جماهير شوروي در سال‌هاي نخستين شکل‌گيري‌اش ارائه مي‌دهد و کاغذ‌بازي‌هاي بي‌معنا و زيان‌آور، شعارها و تبليغات خشک‌انديشانه و ابلهانه و در يک کلام ستروني انديشه در اين دوران را به باد انتقاد مي‌گيرد.