ترانه اي براي سينما

ژيل ژاکوب:
به لطف مادرم، دست مرد بزرگ را لمس کرده بودم ! پدر لافکاديو ! ژيد، ولز، کوکتو، شايد سارتر، کاموي باراني به تن، که در يک رونمايي کتاب از او امضا گرفتم: به سختي مي شود تصور کرد که حضور اين همه نابغه براي مرد جوان هفده ساله اي که در ضمن اين معاشرانش فقط تني چند از همکلاسي هايش بودند و در انگشت شماري اتفاق هنري در شهري که در آن زندگي مي کرد که چنين کم مي شناختنش شرکت کرده بود ، چه معنايي داشت. اما مستعد ستايش و سرشار از آرزويي رويايي: ايفاي نقشي، هرچند اندک در زمينه اي کشف نشده. من همين آتش درون را در هر يک از ملاقات هاي بزرگم براي جشنواره کن باز يافتم. هيجان با من بود و هرگز رهايم نکرد.