دختري به نام بوف

تا مي توانم بي سروصدا از پنجره دور مي شوم، آهسته بالاي ميز تحريرم مي روم و يواشكي بيرون را نگاه مي كنم. چراغ طبقه ي بالا هنوز روشن است، يواشكي در خانه راه مي افتم، آهسته در جلويي را باز مي كنم، از پله هاي ورودي اصلي پايين مي روم، كمي آنجا مي ايستم، دستگيره را مي چرخانم، در را باز مي كنم و دوباره همان موجود را مي بينم. روي ديواري كوتاه چنگ مي اندازد و بالا مي رود، نگاهش به پنجره ي من دوخته شده است، بعد سريع پايين مي آيد، در امتداد خيابان مي دود و از لاي سايه ها مي رود.