پسري در برج

داخلشان ديده مي‌شود چون يک‌جور پوست شفافي دارند که مي‌شود پشتش را ديد. مايع درونشان من را ياد حوضچه‌هاي کوچولوي بنزين توي جاده‌ها و دايره‌هاي رنگين داخلشان مي‌اندازد. يا ياد وقتي آدامست را باد مي‌کني و بلافاصله نمي‌ترکد و لحظه‌اي کوتاه مي‌شود ديد که سطحش پر است از رنگ‌هاي در حال حرکت؛ صورتي و سبز و زرد.