در هزارتو

«... بيرون آسمان همان‌طور سفيد دل‌گير باقي مي‌ماند. هنوز روشنايي روز باقي‌ست. خيابان خالي‌ست: آمد و شدي نيست، و عابري هم در پياده‌رو نيست. برف مي‌باريده؛ و هنوز آب نشده... درها بسته است. پنجره‌ها هيچ‌كس را نشان نمي‌دهد چه چسبيده به شيشه‌ها، چه حتي دورتر در وسط اتاق‌ها. تخت بودن اين فضا، علاوه بر اين، اشاره به اين است كه پشت اين پنجره‌ها كسي نيست، پشت اين درها، پشت ورودي اين خانه‌ها. و كل اين صحنه هم‌چنان خالي باقي مي‌ماند: بدون هيچ مردي، زني، يا حتي بچه‌اي.»