باران سنگ

قلب کاتارينا آرام نداشت. چون بايد طبق نظر يکي از بالايي‌ها، پايين‌‌دَرّه را تخليه مي‌کردند. و پايين‌‌‌دَرّه هم يک جاي موهوم نبود، بلکه همان‌جايي بود که در آن اقامت داشتند و ساکنانش هم يک مشت آدم موهوم نبودند، بلکه خود او بود و مادر و پدر و آنا و رگولا و ياکوب و کاسپار و رينرها، و ياگلي‌بالايي و ياگلي‌پاييني، و الزبت پير و الزبت جوان با غمبادش و تمام فوج بچه‌هايي که توي هر خانه چندتايي ازشان بود و حتي خواهرکوچولوي نورسيده‌اش هم يکي از اهالي آنجا بود، چه اسمش را اويفميا مي‌گذاشتند چه ورنلي...