سوفي نابغه

سوفي سايمون و پدر و مادرش هرروز صبح، در راه ايستگاه اتوبوس، حرف‌هاي هميشگي را تکرار مي‌کردند. مادر بلوز سوفي را مرتب مي‌کرد و مي‌گفت: «مدرسه خوش بگذرد، کباب بره‌ي من.»
سوفي به دماغ کوچولوي بانمکش چيني مي‌انداخت و رو به مادرش مي‌گفت: «مدرسه جاي خوش‌گذراني نيست. جاي درس خواندن است.»
اما آن صبح جمعه، مادر و پدر سوفي به جاي نوازش‌ها و سر تکان دادن‌هاي هميشگي چيزي گفتند که سوفي حسابي غافلگير شد. پدر سوفي گفت: «کلوچه‌ي دارچين بابا، من و مامان فکر کرديم شايد امروز بخواهي براي خودت دوست پيدا کني.»
سوفي بندهاي کوله‌پشتي‌اش را کشيد و گفت: «نه، ممنونم. دوست به دردم نمي‌خورد.»
مادر که موقع رد شدن از خيابان دست او را محکم گرفته بود گفت: «اما گردوي من، يعني يکي دو تا دوست هم نمي‌خواهي؟ همه‌ي بچه‌ها چندتا دوست دارند.»
پدر گفت: «درست است.»
سوفي به آن‌ها اخم کرد. او با بچه‌هاي ديگر فرق داشت. سوفي سايمون نابغه بود. دوساله بود که الفباي روسي را از اول به آخر و به عکس از حفظ مي‌گفت.