به سپيدي برف به سرخي انار

صبح؛
بعد از يک شب برفي، همه جا ساکت است.
من هستم و سپيدي يکدست و درخت پير، که صورتي کلاه منگوله دار دخترکي از دور پيدا مي شود.
نزديک و نزديک تر مي آيد و بين من و درخت مي ايستد؛ پوست پرچين و چروک درخت را نوازش مي کند و آهسته مي گويد:
« خواب هاي خوب ببيني، دوست من! »
و کمي بعد؛
من هم بين دستان لطيف و ظريفش، مثل يک توپ برفي، قل مي خورم و قل مي خورم و هي، گرد و گردتر مي شوم؛ انگار دارم يک آدم برفي مي شوم.