جاذبه ي ميان ما

من و گراهام راسل براي هم ساخته نشده بوديم. من تابع احساساتم بودم، او بي روح بود. من رويا مي بافتم و او در كابوس زندگي مي كرد. من گريه مي كردم و او اشكي براي ريختن نداشت. گاهي با وجود قلب يخ زده و روح گريزپايش، لحظاتي را باهم تقسيم مي كرديم. چشم هايمان درهم قفل مي شد و رازهاي همديگر را مي ديديم. لحظاتي كه او ترس هاي مرا مي چشيد و من هوايش را نفس مي كشيدم. لحظاتي كه هر دو تصور مي كرديم عشق ورزيدن به ديگري چطور مي توانست باشد. همان لحظه ها ما را از زمين جدا كرد و به پرواز در آورد، اما وقتي ضربه ي واقعيت بر تن مان نشست، جاذبه ما را پايين كشيد. گراهام راسل مردي نبود كه بداند چطور عاشقي كند، من هم زني نبودم كه عاشقي كردن را بلد باشم. با اين حال اگر اين شانس را داشتم كه يك بار ديگر سقوط كنم، تا ابد با او سقوط مي كردم. حتي اگر تقديرمان اين بود كه به زمين سخت كوبيده شويم.