ويتگنشتاين و روان درماني (از پارادوكس به حيرت)

يکي از اهداف کتاب اثبات اين واقعيت است که روان‌درماني زماني بهترين نتيجه را خواهد داشت که درمانگر مانند آينه عمل کند و هيچ آموزه، تشخصيص و «بايد» جزم ‌انديشانه‌اي نداشته باشد.
آينه صرفاً هرچه را رو به‌رويش قرار دارد منعکس مي‌کند. آينه چيزي را تعيين نمي‌کند. بنابراين، درمانگر هم نبايد چيزي را تعيين کند. درمانگر براي اثبات چيزي تلاش نمي‌کند، نه در پي اثبات برخورداري‌اش از تکنيک يا نظريه‌اي خاص است و نه تلاشي براي اثبات برخوردار نبودنش از آن‌ها مي‌کند. وقتي بيمار ببيند آنچه مي‌گويد در درمانگر همچون آينه بازتاب پيدا مي‌کند، مي‌تواند درمانگر را به مثابه آينه به رسميت بشناسد. تحقق اين شرايط بسيار سخت است زيرا هم درمانگر و هم بيمار صاحب نظريات، ديدگاه‌ها و تکنيک‌هايي هستند که به آن‌ها تعلق خاطر دارند و بنابراين، طبق آن‌ها نيز عمل خواهند کرد.
يکي ديگر از اهداف کتاب آن است که نشان دهد چگونه سردرگمي درباره کارکرد واژه‌ها خيالات باطلي ايجاد مي‌کند که ما را به بند مي‌کشد. اين موضع نه فقط براي افرادي که به دنبال کمک هستند، بلکه براي جامعه‌اي نيز که پذيراي خيال باطل است تأثيرات مخربي به همراه دارد.