كابوس هاي بيروت

از متن كتاب:
آن روز صبح وقتي از ماشين پياده شدم و ــ تا اطلاع ثانوي ــ صحيح و سالم وارد خانه شدم، نمي‌دانستم اين آخرين باري است که تا چندين روز ديگر مي‌توانم خانه را ترک کنم… و همان لحظه که در را پشت سرم مي‌بندم، دارم آن را به روي زندگي و اميد مي‌بندم… و زندانيِ کابوسي طولاني مي‌شوم ــ سخت طولاني.
با برادرم به خانه برگشته‌ام تا با هم نقش زندانيان را بازي کنيم… اگر مي‌دانستيم، در راه بازگشت چيزي براي خوردن مي‌گرفتيم… اگر مي‌دانستيم شايد برنمي‌گشتيم… و اگر… و اگر… و «اگر» را در خاک پشيماني کاشتيم و «اي کاش» درو کرديم!…
کجا زندگي مي‌کنم؟ اين سؤال يادآور واقعيتي وحشتناک بود. وسط ميدان جنگ زندگي مي‌کنم، بي هيچ سلاحي و بي‌آن‌که کاري از دستم برآيد، جز همين کشيدن قلم بر کاغذ و به جا گذاشتن سطرهايي لرزان مانند رد خونين مجروحي که در پنبه‌زار سپيد سينه‌خيز مي‌رود…