مروري بر روان شناسي فرهنگي - تاريخي

شالوده روان‌‌شناسي تاريخي - فرهنگي را روان‌شناسي تجربي به نام لف سيميونويچ ويگوتسکي پي‌ريزي کرد.
با اين‌که بسياري از محققان علوم رفتاري، روان‌شناسي شرق را اكثراً به دستاوردهاي پاولف و نظريه يادگيري ناشي از شرطي‌سازي منسوب مي‌سازند، اما در خود روسيه، ويگوتسکي است که از حيث تاريخي پدر علم روان‌شناسي روسيه (شوري سابق) معرفي مي‌شود. رويکرد وي از مبحث «رفلکس‌ها» در نوشته‌هاي اوليه‌اش به رفتار اجتماعي، و سپس به سبکي تماماً ‌ ‌فرهنگي‌ ‌تاريخي تغيير مسير يافت.
هسته اصلي روان‌‌شناسي فرهنگي -‌ تاريخي را مي‌توان حول محور اجتماع، فرهنگ و تکامل جستجو کرد، چيزي که به‌ويژه در مقاله ويگوتسکي در باب روان‌شناسي رفتار انسان بدوي (فصل دوم)، و تا حدودي در روان‌شناسي هنر (فصل اول) قابل مشاهده است.
رويکرد تکاملي ويگوتسکي در تحليل‌هايش، به‌رغم آن‌که مبتني بر نظريه داروين است، نه‌تنها محدود به تکامل زيستي و کارکردهاي عملکردي نيست، بلکه مقوله تعامل، آموزش، يادگيري و کاربرد ابزار را فرايندي مکمل و موازي با نظريه مزبور و حتي در جاهايي مقدم بر آن مي‌داند.