ادبيات و روانپزشكي (ذهن خواني ها)

کتاب «ادبيات و روانپزشکي» از مجموعه‌اي از مقاله‌ها در زمينه‌ي ادبيات و روانپزشکي گرد آمده که پيش از اين در مجله‌ي «پيشرفت‌هاي درماني در روانپزشکي» منتشر شده‌اند و بعدها در قالب کتابي مستقل به چاپ رسيده‌اند. البته در اين گردآوري دوباره روي هر مقاله بررسي‌هاي لازم انجام شده و برحسب نياز چند مقاله‌ي جديد نيز نوشته شده‌ است.
در اين کتاب به چنين مقولاتي پرداخته شده است: «چرا پزشکان بايد داستان بخوانند؟»، «جايگاه ادبيات در آموزش پزشکي»، «نقش روايت‌هاي خودزندگي‌نامه‌نويسي»، «سالخوردگي و زوال عقل» و «کم‌تواني‌هاي ذهني و درخودماندگي». بحث اصلي نويسنده در اين کتاب چگونگي کمک گرفتن روان‌پزشکي در طرح درس و تشخيص بيماري از ادبيات و علوم انساني به‌ويژه فلسفه و اخلاق است. نويسنده درصدد بوده که توضيح دهد چرا درمانگران بايد ادبيات بخوانند؟ و در ادبيات چه مي‌گذرد؟ و اهميت ادبيات و فلسفه در چيست؟
همچنين فمي ايبد در اين کتاب توضيح مي‌دهد که در آثار خود زندگي‌نامه‌نويسي، اشاره‌هاي باليني مفيدي وجود دارد که در شرح‌حال معمول پزشکي يا روان‌پزشکي قابل‌حصول نيست. او براي نمونه به زندگي‌نامه‌ي خودنوشت جان استوارت ميل اشاره مي‌کند که روان‌پزشک با مطالعه‌ي آن مي‌تواند به نشانه‌هاي روان‌رنجوري نويسنده‌ي کتاب پي ببرد. مطالعه‌ي آثار ويرجينيا وولف و سيلويا پلات و جنت فريم هم به روان‌پزشک اين ديد را مي‌دهد که آن‌ها چگونه با اختلالات خلقي خود دست‌وپنجه نرم مي‌کرده‌اند يا حتي تسليم آن شده‌اند.