قلبت را به تپش وادار

معرفي كتاب:
ديان در ايام کودکي ثابت کرده بود که قادر است خيلي چيزهاي غيرانساني را درک کند. او با بزرگواري خارق‌العاده‌اي پذيرفته بود که مادرش، برادرش را به او ترجيح بدهد. معمولاً بچه‌ها نمي‌پذيرند که جايگاه اول قلب مادر را نداشته باشند، خصوصاً وقتي بچه ارشد باشند. اما مادر نجابت ديان را چنان با بزرگ‌نمايي به باد تمسخر گرفته بود که دخترک هرگز نمي‌توانست او را به خاطر اين کار ببخشد...
در 14 سالگي، زيبايي ديان هر روز بيش از پيش حيرت همه را برمي‌انگيخت. از شر جوش‌هاي صورت و ورم‌هاي خاص دوره نوجواني در امان مانده بود و با ظاهري قشنگ و رفتاري متين، داشت بزرگ و بزرگ‌تر مي‌شد. آنهايي که او را نمي‌شناختند، گمان مي‌کردند که رقص باله کار مي‌کند... هرگز کسي جرأت نداشت مسخره‌اش کند، حتي پشت سرش؛ چرا که چيزي در وجودش بود که موجب ترس و هراس بقيه مي‌شد و در نتيجه، کسي به او بي‌احترامي نمي کرد. مادرش همچنان يگانه کسي بود که شيفته‌اش نشده بود. تنها پيشرفتش اين بود که ديان ديگر حتي تلاش نمي‌کرد علاقه او را نسبت به خود جلب کند. روزهاي تعطيل آخر هفته که يکديگر را مي‌ديدند، سلامي ساده از روي نزاکت بين هم رد و بدل مي‌کردند... رابطه ميان آن دو، هر کدام از آنها را تبديل به يک تماشاچي کرده بود و در هيچ موردي گفتگويي بين آنها صورت نمي‌پذيرفت...