نورمور / آزمون هاي موريگان كرو 2

ماه کاملي بالاي تپه هاي کم شيب که پوشيده بودند از سنگ قبرهاي شکسته، مقبره هاي عظيم الجثه و بدقواره و فرشته هاي بتُني، مي تابيد. تاقي قوسي شکل و منبت کاري شده بالاي سر موريگان بود که رويش نوشته شده بود:
قبرستان مردن
اين يک ارابه نمايش با سنگ قبرهاي مقوايي و درختان کاغذي نبود. اين يک قبرستان مردنِ واقعي بود… هرچيزي ممکن بود باشد.
اين خبر بد بود.
اما خبر بدتر اين بود که – يک بار ديگر – موريگان تنها نبود.
ناله اي از زمينِ زير پايش آمد.
او روي قبري ايستاده بود و قبر، يک جسد داشت و جسد، يک سر داشت و سر داشت با صدايي گوش خراش و ترسناک از زمينِ خيس بيرون مي آمد.
موريگان جيغ کشيد. سعي کرد خودش را از گل و لاي و جسدي که قوزک پايش را با دست اسکلتي پوسيده اش گرفته بود، رها کند. او افتاد و سعي کرد روي زانو و دست هايش چهار دست و پا دور شود، اما دست اسکلتي او را رها نمي کرد.
تعداد بيشتري از آن ها آن جا بود، موريگان مي توانست صداي آن ها را که از خواب برخاسته بودند از هر گوشه اي بشنود. او به سختي و شدت لگد مي زد و به علف ها چنگ مي انداخت تا رها شود.