هتل ماركوپولو (مجموعه داستان)

مدت‌ها بود كه دست و دلم به كار نمي‌رفت. شب‌ها با خودم خلوت مي‌كردم. ساعت‌ها قلم را در دست مي‌گرفتم، جلو بوم مي‌ايستادم، با رنگ‌ها بازي مي‌كردم. همينطور طرح مي‌زدم، شايد يك جرقه، يك لحظه كاري، كار خودش را بكند و در من حسي را برانگيزد. اما همان خطوط محو و بي‌شكل بود كه مي‌آمد و رنگ‌هايي بي‌روح كه از پي قلم روي بوم پاشيده مي‌شد. حضور مهتاب همه چيز را تغيير داد. مدت‌ها بود كه در جمع ما ظاهر مي‌شد ولي بودنش هيچ حسي را در من نمي‌انگيخت. نه كه او، بلكه حضور هيچ‌كس ديگري را حس نمي‌كردم. آدم‌ها و مكان‌ها وقتي به آن‌ها خو گرفتي، مثل تابلوها و اشيا قديمي خانه مي‌شوند كه فقط حضور دارند و تو ديگر آن‌ها را نمي‌بيني...