دزدي قرن / تيمي كارناگاه 4

گوشِت رو بزار ته ليوان
صدا از اتاق کناري مي آيد.انگار که يک يخدان روي زمين افتاده باشد. صداي جمع کردن يخ ها را مي شنوم و بعد صداي حرف زدن. همه اين ها را مي دانم، چون از وسيله ي پيشرفته شنود استفاده مي کنم.
صداي دونفر را مي شنوم. يکي از آنها مامانم است؛ يک چيزهايي را فرياد مي زند.
آن يکي صداي يک مرد است. آقاي موسکينز نيست؛ اين را مي دانم، چون آن مرد از نقشه حرف نمي زند.
بعد، کلمه هاي شيکاگو و کار را مي شنوم. با کمک مغز بزرگم، مي فهمم که صداي دوم، مربوط به ديو دربان است. بعد، آن ها درباره ي چيزهاي ديگري حرف مي زنند.
براي همين دفترچه يادداشت متل را بر مي دارم و هر چيزي را که مي شنوم، يادداشت مي کنم.