هر روز يك قدم نزديك تر

از متن کتاب:
اين وسوسه هميشه در من وجود دارد که دفترهاي قرار ملاقات قديمي مملو از اسامي نيمه فراموش شده ي بيماران را بيابم، کساني که حساس ترين تجربيات را با آنها داشته ام، افراد زياد و لحظات خوب زياد. چه اتفاقي براي آنها افتاده است؟ قفسه ي کتاب هاي رديف شده و انبوه نوارهاي ضبط شده ام معمولاً مرا به ياد گورستانهاي وسيع مياندازند: زندگي هاي تلنبارشده ي درون پوشه هاي باليني و صداهاي به دام افتاده در نوارهاي الکترومغناطيسي که در سکوت نمايش خود را اجرا ميکنند. زندگي با اين آثار تاريخي مرا سرشار از حس ناپايداري ميکند. حتي اگر خودم را غرق در زمان حال بيابم، شبح زوال را حس ميکنم که نگاه ميکند و منتظر است. درنهايت، زوال بر تجربيات زندگي پيروز ميشود و درعين حال با تمام سنگدلي اش هم تلخي و هم زيبايي را به ارمغان مي آورد. ميل بازگو کردن تجربه ي من با جيني ميل بسيار متقاعدکننده اي است؛ شيفته ي فرصت از پاي درآوردن زوال براي طولاني کردن زندگي کوتاهمان با يکديگر هستم. چه بهتر که بداني آنها در ذهن خواننده باقي خواهند ماند، تا آنکه درون انبار متروکه اي از نوشته هاي باليني ناخوانده و نوارهاي الکترومغناطيسي ناشنيده دفن شوند.