قصه ي زويي / جنگ پيرمرد 4

آدم چطور بايد نقشش را در بزرگ‌ترين قصه‌ي تاريخ تعريف کند؟
به اين خاطر مي‌پرسم که خودم مي‌خواهم چنين قصه‌اي بگويم. من زويي بوتين پِري هستم؛ يکي از مهاجران به سياره‌اي تازه و مرگبار، شمايلي مقدس براي يک نژاد از بيگانگان فضايي، بازيگر (و مهره‌اي) کوچک در يک شطرنج ميان ستاره‌اي براي نجات بشر با ديدن سقوط و انقراضش. من شاهد شکل‌گيري تاريخم. دوست کساني هستم، دختر کسي هستم. انسانم. هفده ساله‌ام.
همه‌ي آدم‌هاي زمين قصه‌اي را که من در آن بودم مي‌دانند، ولي قصه‌ي من را نمي‌دانند؛ نمي‌دانند چطور آن کارها را کردم، چطور مجبور شدم آن کارها را بکنم؛ نه فقط اينکه زنده بمانم، بلکه زميني‌ها را هم زنده نگه دارم. همه‌ي شما را. حالا مي‌خواهم برايتان تعريف کم؛ نمي‌خواهم قصه‌ي سرراست بگويم، مي‌خواهم حقيقت را بگويم، تمام حقيقت را بگويم، مي‌خواهم شما هم حس کنيد که من چه حسي داشتم: شادي و وحشت و دودلي، ترس و حيرت، درماندگي و اميد. مي‌خواهم بگويم که چه اتفاقاتي افتاد که ما براي فراز از اسارت به زمين آمديم و زمين را از اسارت نجات داديم. همه اين‌ها را از چشم خودم مي‌گويم.
قصه‌اش را مي‌دانيد؛ اما همه چيزش را نمي‌دانيد.